WIE SCHRIJFT...
Ted Polet
SCHEEPVAARTBERICHTEN
1 - Oostkerk, geankerd bij Helgoland
Mijn eerste reis (als stagiair van de Zeevaartschool, in de wandeling 'leerling' genoemd) in juli 1973 ging met de Oostkerk naar de Perzische Golf, toen nog niet geteisterd door een bloedige revolte en drie oorlogen. De reis ging van Rotterdam naar Hamburg en Londen, waarna wij richting Zuid-Afrika vertrokken. We moesten helemaal om Afrika heen; het Suezkanaal was in die tijd gesloten als gevolg van schade door de oorlog van 1968.Parachute
Op mijn eerste dag aan boord in Rotterdam zou ik voor het eerst het (lege) ruim in klimmen. Brandschoon ketelpak, nieuwe werkhandschoenen, je kent dat wel. Ik kijk een beetje wantrouwig over de coaming het gapende gat in naar de ruimladders die twee tussendekken en een onderruim diep reiken. Hier en daar is één van de gelaste sporten aan één kant losgesprongen. Vooruit dan maar, één been over de rand. Komt de bootsman langs, grinnikend: 'Heb je je parachute meegenomen, leerling?' Slik… Ik weet nog wel dat ik altijd heel geconcentreerd die ladders op en af ging en vóór me keek, niet naar beneden.
Kustreis
De kustreis was in de tijd van de stukgoedvaart een drukke periode, waarin een serie havens werd afgegaan waar moest worden geladen en gelost, vaak tegelijkertijd. Soms lagen we enkele dagen in een haven; feitelijk was een stukgoedschip een varend pakhuis vol met kisten, balen en zakken, die veelal met de hand moesten worden 'gestuwd' in ruimen en tussendekken. De eerste bespoediging van dat werk was de invoering van pallets, die in het ruim door vorkheftrucks werden neergezet. Ik heb nog weleens op zo'n ding gereden, dan had ik de grootste lol. In de jaren '50 (voor mijn tijd) verschenen kleine containers, als ik mij goed herinner 8 bij 8 voet, uiteindelijk gevolgd door de huidige standaard 20 en 40 voet containers.
Ankerwacht
Op de kustreis van de Oostkerk in 1973 lagen wij eerst twee dagen te wachten op de ankerplaats voor de Elbe in zicht van Helgoland. Wachten op een ligplaats is niet ongebruikelijk en zeker in het weekend als er niet gewerkt werd; ruimte aan een kade of ladingterminal is beperkt, hoewel tegenwoordig een verbeterde planning daar wel verandering in heeft gebracht. Ik kon hier mijn eerste ervaring opdoen met het fenomeen 'ankerwacht': het bewaken van de positie van het geankerde schip, in geval het anker zou gaan 'krabben' door wind of stroom. Als 'leerling' werd je meestal voor dat geestdodende baantje aangewezen. Het voordeel was dat je ervaring kon opdoen met het gebruik van het peilkompas en de zeekaart, en met het bijhouden van het wachtboek (het 'kladjournaal'). Aan het officiële scheepsjournaal mochten we niet komen; dat werd ingevuld door de eerste stuurman.
Klik op de rechter pijl voor het volgende deel van dit verhaal.
Boeken Schrijven Uitgeven Biografie Zeilen Zeevaart Home