Het verhaal grijpt terug op mijn belevenissen tijdens de reis met het vrachtschip 'Oostkerk' in 1973, gevolgd door een heel stuk fictie.

Het is november 1973, kort na de Jom Kipoer-oorlog in het Midden-Oosten, als een Nederlands vrachtschip aankomt in de Syrische haven Latakia. Als gevolg van een boycotactie tegen het schip gaat het gruwelijk mis. Het schip raakt in de problemen en komt in aanvaring met een Russisch fregat, dat het vuur opent. De bemanning wordt gegijzeld door het Syrische regime, maar Nick de Rooij, stagiair van de Zeevaartschool, weet te ontkomen.

Ongewild raakt hij verwikkeld in het Arabisch-Israëlische conflict. Hij vlucht het land uit met hulp van een jonge Palestijnse vrouw en komt terecht bij haar familie in een vluchtelingenkamp in Noord-Libanon. Wanneer hij met een vissersboot overzee naar Beiroet probeert te vluchten, wordt het bootje onder vuur genomen door een Israëlisch vliegtuig, met vreselijke gevolgen. Nick overleeft ternauwernood de aanval en keert getraumatiseerd terug naar Nederland.

Jaren later vaart hij als als stuurman, maar hij wordt nog steeds geplaagd door nachtmerries en depressies. Hij gaat terug naar Libanon om de confrontatie aan te gaan met zijn trauma's. In de chaos van de Libanese burgeroorlog gaat hij werken bij de Verenigde Naties om op zoek te gaan naar zijn verleden.