Ted Polet boeken

WIE SCHRIJFT...

Ted Polet

SCHEEPVAARTBERICHTEN

2 - Angin kras

De dag nadat we in Baltimore aankwamen scheen er een voorjaarsachtig zonnetje dat niet leek op de gure wind waarin we de voorafgaande nacht tijdens voor-en-achter hadden staan kleumen achter de lij van de bak. We lagen afgemeerd aan een van de vele kaden van Baltimore, een eind de stad uit. Die nacht had ik de havenwacht met een matroos aan dek. Ik sliep totdat ik het schip zachtjes voelde wiegen, toen volgde een klop op de deur. De Indonesische matroos stak zijn hoofd naar binnen: 'stuurman, ada angin kras' (stuurman, er is harde wind). Ik schoot mijn werkkleding aan en was na een paar tellen aan dek. Daar kwam de sneeuw horizontaal voorbij en de temperatuur was van plus 5 naar min 15 gezakt, een typische 'blizzard' waar de oostkust berucht om is. Gelukkig werden we tegen de wal geblazen, in de haven stond twee meter zeegang waardoor we zachtjes heen en weer werden gewiegd. De volgende ochtend worstelden we om meer trossen aan de wal te krijgen: zo'n 10 Indonesische matrozen elk van ongeveer 5 voet lang, ingepakt als michelinmannetjes, glibberend met een tros over het ijs op de kade (van al het water dat er bij strenge vorst overheen was geblazen). De aangekondigde lading bouwketen zou in de bulkruimen worden geladen op grote houten stellingen, die door het stuwadoorsbedrijf ter plekke werden gebouwd.

Een vreemdere manier van laden heb ik nooit gezien. Er ging een vracht prima Amerikaans grenen in die boot waar we drie bruggen van hadden kunnen bouwen. In de P.G. ging dat allemaal overboord en het heeft ook niet gewerkt, want halverwege de Atlantic moesten we in ruim vijf de zaak gaan vastzetten omdat een deel van de stellingen was bezweken onder het slingeren.

Weer naar de Perzische Golf

Van Baltimore keerden we over de Atlantische Oceaan terug naar Gibraltar en verder naar Port Said. De hofmeester, de HWTK en de motorman waren alle drie joods, en met de aanstaande aankomst in Arabisch gebied was de humor niet van de lucht. De hofmeester kondigde aan dat hij een half varken in de schoorsteen te roken zou hangen, waarop de HWTK zei dat het varken er in Port Said wel uit zou vliegen als hij een klapje achteruit gaf... zal je die Arabieren zien rennen, grinnikte hij. Ook waren er discussies over de vraag of de motorman wel een echte jood was, maar hoe dat werd bepaald zal ik maar niet verder uitleggen.

De passage door het Suezkanaal verliep veel sneller dan de vorige keer met de 'Maaslloyd' omdat er reparaties aan het kanaal waren uitgevoerd, maar de ravage van de oorlog van acht jaar tevoren was nog duidelijk waarneembaar. Op de oostelijke oever van het kanaal waren nog wat kapotgeschoten restanten van de kanaalspoorweg te zien.

Na de tocht door de Rode Zee en langs de Arabische zuidkust rondden we Ra's al Hadd en kwamen we via de Golf van Oman in de Perzische Golf terecht. Hier moesten we op de rede van Dammam drie weken wachten, voordat we konden beginnen met lossen. We doodden de tijd met tochtjes met de sloep naar een Nederlandse sleephopperzuiger en het uitwisselen van films met andere schepen.

Het anker heeft gekrabd

Tijdens het lossen op de rede lag een grote lichter met een kraan er op langszij. Voor het extra gewicht van die lichter bleken we wat weinig ketting uit te hebben: drie lengtes. Op een nacht begon het een beetje te waaien en de volgende ochtend bleken we drie mijl dwars over de drukke ankerplaats heen te zijn gewaaid, het anker krabbend over de zeebodem, gelukkig zonder iets te raken. De ouwe was razend, en terecht, want noch de tweede noch ik hadden iets gemerkt. We hadden de hele nacht in het ruim geworsteld om met de kraan die rot-bouwpakketten uit de zij te trekken met een draad en een voetblok en niets om het blok op vast te zetten. Een bulkcarrier met zijn gladde ruimwanden is dan ook niet geschikt voor stukgoed... totdat ik op het idee kwam om het blok op een pakket aan bakboord te zetten en de draad op een pakket aan stuurboord. Dan trek je ze zo onder het luikhoofd. Bij daglicht moesten we tot onze schaamte met de lichter langszij langzaam door de ankerplaats terug stomen… Maar ja, die ouwe had ook wel wat meer ketting mogen steken!

Klik op de rechter pijl voor het volgende deel van dit verhaal.

     

Boeken   Schrijven   Uitgeven   Biografie   Zeilen   Zeevaart   Home